Veel mensen die mijn eerdere blog hebben gelezen over emotionele verwaarlozing herkennen zich in de gevolgen ervan. Vaak hebben ze de vragenlijst ingevuld en verbazen ze zich erover op hoeveel vragen ze ‘ja’ antwoorden. Deze herkenning is een belangrijke aanwijzing dat je in je jeugd inderdaad te maken hebt gehad met emotionele verwaarlozing.
Harde woorden
Waar het lastiger wordt, is als het gaat over de ouders. Want wie hebben je emotioneel verwaarloosd? Meestal zijn dat je ouders. Dan klinkt zo’n term ineens wel erg hard en beschuldigend. Dan lijkt het heel wat om dat van je eigen ouders te zeggen. Misschien herinner je je ouders wel als heel lief. En zorgzaam. Hoezo hebben ze je dan verwaarloosd, ze hebben hun best gedaan!
De meeste ouders willen het beste voor hun kinderen
Vaak is dat ook zo. De meeste ouders houden veel van hun kinderen en willen het beste voor ze. En toch kan het gebeuren dat ze niet weten wat dat beste dan is. En dat ze essentiële zaken zoals emoties over het hoofd zien. Maar er zijn ook ouders die het niet goed bedoelen. Of ouders die er eigenlijk niet zo bij stil staan en gewoon doen wat hun eigen ouders deden.
Kortom: wie zijn die ouders, die hun kinderen emotioneel verwaarlozen. Wat doen ze en wat doen ze niet?
Ouders die moeite hebben hun hoofd boven water te houden
De ouders van Petra hadden het financieel moeilijk. Vader had een eigen bedrijf, maar het liep niet goed. Er moest meer geld binnenkomen en daarom besloten ze een sportkantine over te nemen. Elke middag en elke avond en in de weekeinden stonden ze daar achter de bar. Als Petra thuis kwam uit school was er niemand om haar op te vangen, te vragen hoe het geweest was of er op toe te zien dat ze haar huiswerk deed. Als ze er wel waren, waren ze te moe om veel aandacht aan haar te besteden. Gesprekken van haar ouders gingen vaak over geld en over het werk. Petra had het moeilijk op school en probeerde daar aandacht voor te krijgen. De reactie van haar vader? “We vinden allemaal wel eens iets moeilijk, je slaat je er maar doorheen”. Ze groeide eenzaam op.
Ook op andere gebieden dan geld kunnen ouders moeite hebben met het dagelijks leven. Als een van de kinderen bijvoorbeeld speciale aandacht nodig heeft door een lichamelijke of verstandelijke beperking kan er veel aandacht van de ouders naar de zorg voor dat kind gaan. De andere kinderen leren dan al snel dat ze hun ouders kunnen helpen door hun eigen gevoelens en behoeften binnen te houden.
Ouders die een slecht huwelijk hebben.
Een slecht huwelijk tussen de ouders kan veel invloed hebben op de kinderen. Spanningen in huis, ouders die elkaar dood zwijgen of ouders die openlijk ruzie maken: het brengt een sfeer met zich mee die een grote wissel op de kinderen kan trekken. Als de relatie tussen de ouders zoveel energie van ze vraagt, is er weinig aandacht voor de emotionele behoeften van de kinderen.
Ouders die zelf beschadigd zijn en moeite hebben met relaties
Er gebeuren nare dingen in het leven. Ook met mensen die zelf kinderen krijgen. Als je ouders dingen meemaakten die ze nooit hebben kunnen verwerken, dan kan dat grote invloed hebben op de relatie met hun kinderen. Het meemaken van oorlogssituaties, mishandeling en misbruik, ongelukken, verlating. Ouders kunnen verschrikkelijke dingen meegemaakt hebben waardoor ze moeilijk contact kunnen maken met hun eigen kinderen. Vaak komt daar ook nog iets bij van: “Niets van wat jij meemaakt kan ooit zo erg zijn als wat ik heb meegemaakt”. Een soort leedhierarchie. Waardoor je je schuldig kunt gaan voelen dat je uberhaupt om aandacht vraagt. En het dan dus maar binnen houdt.
Autoritaire ouders
Autoritaire ouders willen dat je ze gehoorzaamt en willen daar geen discussie over. Punt. Terugpraten of wensen uiten die niet overeenkomen met wat zij willen komt je op zijn minst te staan op een uitbrander en als je niet uitkijkt kun je een klap om je oren krijgen. Als je daarom huilt worden je ouders nog bozer en zeggen: “En nu ophouden met huilen, anders zal ik je eens iets geven om over te huilen”. Een strenge aanpak. Je leert ervan dat je ouders’ wil wet is en dat wat jij wil en voelt niet zo belangrijk is. Toch bedoelen deze ouders het goed. Vaak nemen ze de stijl van opvoeden van hun eigen ouders over zonder erbij na te denken wat het met henzelf heeft gedaan. En dus staan ze er ook niet zo bij stil wat het met hun kinderen doet.
Ouders die alles goed vinden
Dit lijken de ideale ouders. Ze stellen weinig tot geen regels, laten je je gang gaan en geven je in veel dingen je zin. De ouders van Kim waren zo. Met een mengeling van trots en minachting vertelt ze dat ze ‘alles gedaan kreeg’ van haar ouders. Dat lijkt heel fijn en deze ouders worden vaak als heel liefdevol gezien door hun kinderen. Maar eigenlijk doen deze ouders hun kinderen tekort. Kinderen hebben regels nodig, en grenzen. Als je ze die niet geeft , geef je daarmee de boodschap af dat je eigenlijk niet genoeg belangstelling hebt. Je stelt je niet stevig op, je laat het kind een beetje aan zijn lot over. Sommige ouders zijn bang dat hun kind ze niet aardig vindt als ze ‘nee’ zeggen, anderen willen het harde werk van opvoeden niet doen en zijn daarom zo makkelijk.
Dit type verwaarlozing wordt door het NJI ‘pedagogische verwaarlozing’ genoemd en heeft vaak tot gevolg dat je als volwassene discipline tekort komt. Je weet niet wat het is om jezelf regels op te leggen om door te zetten en iets te bereiken. Dat kan je een doelloos en zinloos gevoel geven. Je kunt je zelfs wat angstig voelen omdat je stevigheid mist.
Narcistische ouders
Narcistische ouders zijn een categorie apart. Zij bedoelen het níet goed, al zullen ze dat nooit toegeven. Deze ouders zijn voornamelijk met zichzelf bezig en zien hun kinderen nog het meest als verlengstuk van zichzelf. Alles wat jij goed doet dat heb je aan hen te danken. En op alles wat je verkeerd doet in hun ogen krijg je kritiek. Narcistische ouders hebben een voortdurende behoefte aan aandacht en bevestiging, voortkomend uit een diepe onzekerheid over zichzelf. Dat betekent dat gesprekken met je ouders voornamelijk over hen gaan. Als je iets vertelt over jezelf, toepen zij erover heen met iets van zichzelf dat nog veel erger, leuker, of beter was. Ze missen het vermogen tot empathie, dus aandacht en begrip voor jouw gevoelens is er niet.
Narcistische ouders verdragen geen kritiek, als je het waagt om iets te zeggen dat je ouder als kritiek op kan vatten krijg je ervan langs. Soms openlijk, maar meestal heel bedekt. Je krijgt een steek onder water waardoor je je rot voelt, maar het moeilijk aan te wijzen is wat er nou precies gebeurd is. En als je er iets van zegt ben je ‘overgevoelig’ of ‘kun je niet tegen een grapje’. Een narcistische ouder is nergens op aan te spreken, hij of zij ‘heeft het niet gezegd’, ‘je hebt het verkeerd onthouden’, niets is zijn of haar schuld en verontschuldigingen zal je nooit krijgen. Van een narcistische ouder kun je zwaar aan jezelf gaan twijfelen.
Goedbedoelende ouders die het zelf ook niet geleerd hebben
Dit is waarschijnlijk de grootste categorie. Ouders die houden van hun kinderen en zo goed mogelijk hun best doen. Maar die zelf niet weten dat ze weinig tot geen aandacht voor gevoelens hebben. Niet voor die van zichzelf en niet voor die van hun kinderen. Je moeder die je een kopje thee brengt als je eerste vriendje het heeft uitgemaakt en je huilend op je bed ligt. En daarna zegt: “Ach kind, geen hand vol maar een land vol”. Of als je ruzie hebt gehad op school en daarover vertelt en je vader zegt: “Die meid is het niet waard om je zo druk over te maken, ik zou het maar gauw vergeten”. Ze bedoelen het goed en ze willen je troosten, maar eigenlijk zeggen ze dat je je niet zo moet voelen.
Er is genoeg te eten, je krijgt leuke kleren en jullie doen met het gezin ook uitstapjes. Maar niemand praat over wat hij voelt, de moeilijkheden die je in vriendschappen kunt tegenkomen, wat je werkelijk belangrijk vindt in het leven. Het is gewoon geen onderdeel van het dagelijks leven.
Herken jij je ouders in een van bovenstaande beschrijvingen? Misschien heb jij dan te maken gehad met emotionele verwaarlozing. Mensen die te maken hebben gehad met emotionele verwaarlozing hebben als volwassene specifieke problemen. Vul de vragenlijst ‘Emotionele verwaarlozing’ in om te zien of jij jezelf in deze problemen en gevoelens herkent.
Ik herken veel in wat je schrijft ben er nu pas achter (63) dat ik emotioneel beschadigd ben door het onvermigen van ouders en het oorspronggezin.
Als klein kind voelde ik dat er veel ‘angst’ was bij moeder voor verlies.
Ik voelde me geen ok kind en deed alles om moeder te ‘behagen’ en tegelijk was ik bang voor afwijzing. Ik zocht het bij mezelf: ik was niet goed genoeg, ik was geen ok kind. Blokkeerde op school en wilde niet meer zijn. Trok me terug en was gelukkig buiten met de hond, daar voelde ik me fijn. Niet thuis en bij de mensen. Het is een lange en moeizame zoektocht geweest en uiteindelijk heb ik haar gevonden: mijn innerlijk kind. Het is een begin van anders zien naar mezelf en keren om mezelf in liefde te aanvaarden dat ik ok ben en dat ik er mag zijn.
Warme groet, Tilly
.
Ik kan me wel vinden in dit artikel . Mijn leven is en continu zoektocht met momenten van rust of gelatenheid. Ik heb mij altijd gemanifesteerd als de behulpzame vrouw collega vriendin om op die manier te tonen dat ik de brede schouders had die veel kunnen dragen. Echter de realiteit is anders ik wilde bewijzen hoe belangrijk hulp en mede leven is terwijl al die vrouwen die hun eigen weg kozen nu gelukkig en ontspannen zijn ,ben ik voortdurend aan het balanceren op de grens van kunnen en laat ik niemand de ware mij zien. Zelfs niet mijn meest dierbare .
Mijn lijf is getergd van pijn omdat ik keer op keer gewoon weer verval in mijn comfort zone. Jarenlang val ik artsen lastig om het een aanvaarde naam te geven en diep in mijn hart weet ik dat er geen antwoord zal komen. Ik heb mijn heil gezocht in alternatieven en probeer zoveel levensstromingen me eigen te maken. Telkens verval ik weer mijn oude doen . Dus nu leer ik te accepteren dat die persoon is wie ik in essentie ben. Ik ben nu zover dat ik weer van mezelf houd en dat ik alles op me af laat komen . En ineens veranderd mijn leven in een warm en sociaal nest waar in ik mij wentel en lekker en gewaardeerd voel. Beter laat dan nooit maar het oude zeer heeft zich vastgezet in mijn lijf waardoor ik tijden heb dat ik mij zelf moet manen in niet op te geven wat mij weer zo moe maakt en ik weer Vecht en nog meer pijn in mijn lijf krijg. Mijn einddoel is om te geraken in een balans waar ik mij zelf niet alleen staande kan houden maar werkelijk te functioneren vanuit een innerlijke rust. Ik voel dit nu nog als een lange weg waar ik probeer mij niet vast te grijpen aan tijdelijke halmen. Ik hoop dat de rest van mijn leven zal kunnen leven met wat ik zolang genegeerd heb. Liefdevol gelukkig en voldaan mijn dagen te beleven.
Hoi,
Mooie artikelen. Zowel ik als mijn partner hebben zelf niet goed geleerd met emoties om te gaan. Heb je tips hoe we het moeten aanpakken met onze eigen jonge kinderen? Zodat we niet hetzelfde doen als onze ouders?
Groetjes
Hi Marielle,
Veel mensen die zich herkennen in de artikelen over emotionele verwaarlozing vragen zich meteen af: “Maar hoe zit het dan met mijn kinderen? Geef ik het dan ook automatisch door?”. En dat is prachtig, want het betekent dat ze er al bewust mee bezig zijn en dat is een belangrijke eerste stap.
Het beste dat je kan doen als ouder, is je bewust te worden van je eigen emoties. Wat voel je? Wat maakt dat je dat voelt? Hoe uit je dat gevoel? Hoe praat je er over? Met je partner, met je kinderen? Op die manier leef je voor dat emoties belangrijk zijn en aandacht verdienen. En je laat zien hoe je ermee om moet gaan.
Een goed boek in dit verband is ‘Parenting from the inside out” van Daniel J Siegel en Mary Hartzell.
Voor informatie in het Nederlands die specifiek gaat over omgaan met emoties van kinderen kun je ook eens kijken op de website: https://sos-kinderenenemoties.nl/producten/
hartelijke groet,
Janine Janssens
Ik heb het zelf ook meegemaakt en het is een lange zware en moeizame weg maar het enige wat echt helpt is psychotherapie. Breng duidelijke inzichten en je wordt er een heel stuk rustiger van
De tijdsgeest verandert. Wat nu emotionele verwaarlozing heet was vroeger een heel normale manier van opvoeden. Klinkt beangstigend dat ouders van vandaag zo perfect moeten zijn.
Ieder kind/volwassen herkent zich wel in 1 of zelfs meerdere van deze “stellingen”. De nadruk op “verwaarlozen” gaat per direct hierdoor naar “Ik (het kind) mankeer wat en hun (de ouders) zijn daar schuldig aan.” Een aloude gewoonte om psychologische “mankementen” te benoemen met het gevaar deze te verankeren naar “ik heb een rot jeugd gehad”. De meerwaarde van de nieuwe psychologie zit in “ongeacht wat, wie wil je nu zelf gaan worden?”. Ook als ouders kun je ontstane situaties in het verleden, of wat jezelf niet geleerd hebt onmogelijk ongedaan maken. Blijvend verbinding behouden en toekomst gerichte aandacht vergt inspanning en heelt met wederzijdsrespect en groei.
Wat een verhelderende brede samenvatting van alles wat ik al in divers boeken hebt gelezen. De bevestiging dat ik niet gek ben en dat het mag! Kloppen.Alles waar ik.tegen aan loop en in vastloop.
Dank je wel
Annemieke
Hallo
Ik had autoritaire ouders moest dus in alles gehoorzamen toen ik 12 jaar was zijn mn ouders gescheiden mn vader nooit meer gezien tot mn 28 ste heb ik alles gedaan wat mn moeder vroeg ik moest nederig en gehoorzaam zijn heb zelfs tot mn zestiende bij haar in bed geslapen dacht dat het normaal was maar wel een trauma aan over gehouden
Machtspel en beste is loslaten en je eigen verantwoordelijkheid nemen. Kinderen hebben geen last van. Zo lang je goed voor kinderen waren is geen reden voor zorgen. Losnlaten en laten lopen. Je weet wel beter dan dit machtspel? Mijn mening.
Wat ouders NOOIT mogen doen is proberen van hun kinderen kopieën te maken van zichzelf, noch financieel (carrière), noch emotioneel (levensbeschouwelijke ideeën).
Ik ben tien heb een broer en twee zusjes. Mijn jongste zusje en mijn broer krijgen de meeste aandacht en mijn andere zusje springt rond door het huis en krijgt de heletijd haar zin. Ik zit heel rustig op de bank haal goede cijfers op school en een van de beste van de klas, maar niemand in huis lijkt daar aandacht voor te hebben ook ben ik de enige die school leuk vind. Ik ben heel erg gevoelig dus als mijn ouders boos op mij worden of mij kwetsen dan moet ik huilen en een ik naar mijn kamer.
Hoi Paloma, wat ontzettend knap dat je zo veel inzicht hebt.
Hoe gevoelig jij bent ten opzichte van je ouders (Een gave – die alleen maar mooier zal worden)
Hoe geduldig jij kan zijn (Een eigenschap die je ver kan brengen in je carrière en studies)
Ik herken mezelf wel ik jou verhaal en nu ben ik 41!
Ik kan je aanraden om een vertrouwenspersoon te zoeken. Een volwassene die volgens jou goed naar jou zou kunnen luisteren en die je aardig vind en waar jij je veilig bij voelt.
Ook al lig je misschien wel voor op leeftijdsgenootjes, volwassenen kunnen je goed helpen met tips en advies. Dat vond ik zelf helaas erg moeilijk ik dacht dat ze daar thuis boos over zouden kunnen worden of me zwak zouden vinden.. Nu moet ik er alsnog over praten en heeft het best wat jaren zorgen gekost. Je doet het voor jou dus grijp het aan. Veel sterkte!
hey ,
ik ben zelf 13 en ik snap eigenlijk wel wat je bedoeld aldus vanaf mijn ogen in huis moet ik alles zelf doen. als ik aandacht vraag zeggen ze altijd nu niet en ik zit op het gymnasuim en haal altijd goede cijfers, thuis praten we niet veel en als we plezier hebben eindigt het in ruzie, ik zou zelf niet weten hoe je met deze emoties om moet gaan maar opgeefment boeit het je niet meer. ergens diep van binnen wel maar het doet je gwn minder op het moment.
tips
zoek contact bij je vriendinnen/ vrienden.
of iemand waar je je veilig bij voelt mis je huisdier
eigenlijk weet ik zelf niet hoe je omgaat met emoties maar heb een vriendin die alles goed vraag dus een gesprek over hoe het was wat er gebeurde , meestal chat ik online, want dat vind ik fijn.
Hai
Ik ben nu zelf ook 14 en doe ook vwo.
Ik ben nu bijna klaar met het schooljaar maar heb moeite met overgaan naar het 3e jaar. Dit punt brengt veel discussie op over wat als ik het niet red en wat ga je dan doen.
Ik heb deze discussie net ook gehad met mijn moeder en moest meteen huilen.
Ik heb deze discussie daaraan tegen ook gehad met mijn vader en dat lukt wel.
Ik probeer dan uit te leggen aan mijn moeder dat het niet ligt aan haar zelf dat het niet lukt om zo’n gesprek te hebben met haar en wel met mijn vader, maar ze neemt het niet aan en word eigenlijk alleen maar boos.
Ik heb haar nu al een paar keer proberen uit te leggen dat als ze mij een keer zou laten uit praten, er geen grote discussie zou ontstaan en het een gewoon gesprek zou blijven.
Dit neemt zij natuurlijk niet aan en dat ik aan het huilen ben helpt ook niet. Nu ben ik vandaag van het gesprek weg gelopen en ben ik gewoon even rustig geworden in mijn kamer.
Ik heb proberen te vinden wat dit verschil in houding van mij met mijn vader of moeder kan zijn en dan land ik op dit artikel.
Ik weet niet of dit de enige reden is maar ik begin wel steeds meer te zien dat mijn moeder veel sneller boos word op kleine dingen en niet echt beseft dat ze aan het schreeuwen is als er een ruzie ontstaat.
Ik weet nu alleen niet hoe ik het aan mijn moeder kan overbrengen dat als zij niet meteen boos of geïrriteerd zou reageren wanneer ik alleen maar een verhaal wil vertellen, er helemaal geen probleem zou zijn.
Lieve anoniem van 13,
Wauw, ik denk dat ik op mijn 13e hetzelfde had kunnen schrijven. Superlief en dapper dat je een ander wilt helpen. En ook dat je blijft proberen een manier te vinden om je moeder te laten luisteren naar wat voor jou belangrijk is. Ik weet nog goed dat ik het soms echt opgaf en heel boos werd.
Weet dat je als 13-jarige niet zoveel begrip voor je moeder hoeft te hebben. Je hoeft niet voor haar te zorgen en je als volwassene te gedragen. Dat merk je misschien ook wel als je bij vrienden en vriendinnen thuis komt. Hopelijk kan je vader je goed steunen in je relatie met je moeder. Misschien kun je ook wel een andere volwassene vinden die jou weer 13 kan laten zijn, bijvoorbeeld een ouder van je vrienden, een leraar, een leiding van je sportclub, je grootouders, je huisarts of iemand anders. Je moeder zal het waarschijnlijk maar niks vinden dat je daar je verhaal kwijt kunt, maar dit gaat niet alleen om haar, maar vooral om jou. Zodat jij gezond opgroeit en niet altijd sterk en redelijk hoeft te zijn. Want dat kun je heel lang volhouden, maar echt gemakkelijk maakt het je leven niet.
Ik ben nu moeder van een jochie van 5 en ontdek nu pas wat het met me deed dat ik altijd rekening moest houden met mijn moeder, terwijl ik het vroeger gewoon deed en er zelfs een beetje trots op was. Nu moet ik bepaald gedrag echt afleren (altijd voor iedereen zorgen, scherp zijn op elke moodswing, eindeloze verantwoordelijkheid voor alles) om te zorgen dat ik mijn leven weer goed aankan.
Zorg vooral goed voor jezelf en nog beter: laat anderen voor je zorgen. Je hoeft dit (en niks in je leven) niet alleen te doen.
Vroeger werd iedereen zo opgevoed met de woorden “ wie niet luisteren wilt moet maar voelen” enz. Is idd misschien niet goed maar nu praten ze vaak teveel. Mensen gaan op ontdekkingsreis naar zichzelf en op latere leeftijd kom je er steeds meer achter dat emoties er toe doen en durf je het meer te uiten. Het verstand wat je op latere leeftijd hebt door ervaringen kan je niet verwachten van jong onervaren mensen die vooral zoals vroeger jong kinderen kregen. Iedereen doet ook zijn best en niemand doet het goed en vind het nogal wat om schuld bij verwaarlozing te leggen . Je krijgt allemaal verstand waarmee je wat kan doen. Het besef van gemaakte fouten komt bij ouders ook na jaren. Ik ga niet geloven dat er in deze tijd en in de toekomst ze alles foutloos doen. Dus mijn conclusie is dat iedereen wordt zoals die is van ervaringen op eigen manier en als je daar niet tevreden mee bent, dan moet je daar wat aan doen. Elke generatie heeft weer andere ervaringen. Maak wat van jezelf en neem eigen verantwoording en de kracht die je ervoor hebt komt juist van de ervaringen die je hebt gehad. Je maakt zelf de keuzes in wat je wilt. Geloof, ook ik kan zeggen dat ik emotioneel ben verwaarloosd en heb dat zeker ook bij mijn kinderen gedaan als alleenstaande ouder maar zo waren de situaties en ben nu 59 en kijk terug op een geleefd leven.
Dankuwel! Eindelijk eens iemand die zegt hoe ik het ook zie. Ik vind de woorden schuld en verwaarlozing veel te zwaar beladen. Gelukkig werk ik in de bijzondere jeugdzorg en zie ik het verschil tussen hoe ik mijn kinderen emotioneel verwaarloos, en hoe ‘probleem’kinderen emotionele verwaarlozing hebben ervaren. Moest ik dit verschil niet kunnen zien, zou MIJN zelfvertrouwen serieus naar beneden gehaald worden door het lezen van dit artikel. Niet dat het niet interessant is, maar het lijkt wel alsof je als ouder volledig verantwoordelijk bent voor de persoon die jouw kind ooit zal worden en dat het individu van het kind er niet meer toe doet. Als je bijvoorbeeld je kind wilt aanleren om zelf zen veters te knopen kan het kind later al spreken over emotionele verwaarlozing want ‘mijn mama of papa had zelfs geen tijd om mijn veters te knopen’. Tjah… het is altijd wel iets zeker?
Mooi je artikel en vragenlijst. Veel herkenning. Waar ik nu mee worstel is lichamelijke pijn wat steeds meer wordt en het gebrek aan zelf discipline. Bij vlagen zorg ik redelijk goed voor mezelf, houd het niet vol want moe en pijn waar weinig aan te doen lijkt. Is daar literatuur over?
Dank.
Defensieve ouders zijn in het algemeen allemaal destructief en dan heb je nog eens een maatstaaf, want hoe defensiever het karakter hoe destructiever de relatie, maar vooral de opvoeding!
Vooral als die persoon geen scheldwoorden gebruikt, want die zijn doods bang dat het geïdealiseerd zelfbeeld daar door besmeurd raakt. Zelfs als anderen in de buurt schuttingstaal gebruikt hebben ze er altijd iets op aan te merken, dat zijn werkelijk wolven in schaapskleding.
Kan mij er ook in vinden in dit artikel toen mijn ouders waren gescheiden leefde wij het ene weekend bij onze grootouders van mijn moeder en het ander weekend bij de ouders van mijn vader omdat mijn vader heel de week ging weken om ons te kunnen onderhouden en had ook een huis gekocht met onze moeder hadden we geen contact meer omdat we dat zelf wouden en ja mijn vader werkte 7dagen op7 en als je daar dan iets aan vroeg was hij te moe om te reageren het gebied wel een gevoelige persoon nooit een knuffel van onze ouders gehad of gekregen en dat misten we wel natuurlijk en dat hoort bij het leven .
Het leven is soms hard als je dat allemaal mee hebt gemaakt maar we moeten positief blijven heb nu iemand leren kennen 14j geleden en daar krijg ik liefde en warmte van en ook knuffels maar dat kende ik in het begin niet moest dat nog leren hoe dat voelde .
Wat een geweldig goed artikel zeg, wauw. Ik heb al lange tijd hulp voor mijn eigen levensloop. Lange tijd wist ik niet beter en begin nu veel van wat erin staat te herkennen, een pijnlijk proces. Wel nodig, want ik ben er chronisch ziek van en beperkt veel in m’n leven.
Peter, het deed me verdriet te lezen wat je hebt moeten missen in je jonge jaren, en heel raak wat je schrijft dat die warmte zo onwennig voelde dat je dit moest leren toe te laten.. Heel blij om te horen dat je je partner hebt gevonden en die jou het kan geven, knap gedaan ook.
Alle goeds, ook aan de rest vd lezers.
Ondergeschikte zijn in de “leedhierarchie” klinkt wel heel bekend ja!…niks in mijn leven kan zo erg zijn als wat zij allemaal heeft meegemaakt…ze schroomde ook zeker niet om het allemaal nog even te benoemen…weet je wat er mooi bij aansluit?…een zelfmoord van 1 van haar eigen kinderen…jajaja…daarmee heeft ze vast er zeker het meest dramatische verhaal van vrijwel iedereen!…regelen we dat toch ff…toch nog eeuwig zonde dat het niet gelukt is…ik gunde het dr wel…
Nu ik haar zieke geest de laatste 10 jaar al uit mijn leven verbannen had…ik nog niet helemaal duidelijk had hoe vertyft ik eigenlijk opgevoed ben…maar ze nu uiteindelijk toch zelf overleden is…
Ook iets wat ze al zeker een jaartje of 40 zelf wilde beinvloeden…maar nooit uitgevoerd heeft…ben ik blij voor dr…het is klaar …en voor iedereen beter zo…
Ben ik nog even mijn laatste 40 jaar mijn eigen zelfdestructieve suicidale karaker onderdrukken…
En dat is nog best lastig! …als je niet beter weet…maar het moet…ik heb gelukkig en bewust om die rede geen kinderen… dat zou sneu geweest zijn…
hm…
Wat was dit eindelijk eens fijn om
Lezen. Ik vind mijn ouders, vooral mijn moeder bijna in elke alinea terug. Om te eindigen in narcisme. Mijn moeder gedroeg zich naar buiten toe lief en braaf, niemand kende haar gruwelijk karakter binnenin. Ze was letterlijk jaloers op me. Heel haar leven heeft ze manipulatief onrust en ruzie gezaaid tussen haar kinderen, mijn 2 broers en ik. Ik was het zwarte schaap. Aan 13 jaar ben ik aangerand geweest en ik werd eenvoudigweg zonder woorden, zonder zorg en liefde, genegeerd . Alles de doofpot in. Toen mijn vader overleden was ben ik er over beginnen praten met als resultaat, gepest worden door mijn broers waarvan zij de stille sluwe leiding heeft. 20 jaar lang. Momenteel ben ik 57, heb ik kanker en ben aan het breken. Compleet in angst uit schrik van mijn broers. Ik hoop dat het me lukt en ik van de laatste jaren kan genieten. Zo onveilig gehecht dat ik niemand durf te vertrouwen. Natuurlijk single. Jammer dat ze me niet weggegeven heeft aan haar zuster. Mijn tante, was gelukkig getrouwd, heeft één zoon en wou graag een dochter.
Zelf heb ik ook een dochter gekregen. We hebben moeilijke jaren gehad. Mits therapie zijn we terug goed samen. Haar boosheid naar me toe, was niet het gebrek aan liefde, maar haar mama die chronisch angstig en depressief was.
Het leven is hard wanneer je niet gewenst bent, maar ik heb vrienden, heel veel en zij zijn mijn familie …
Sinds dat ik zelf moeder ben geworden van een zoontje van inmiddels 3 ben ik er achter gekomen dat ik op een bepaalde manier reageer tegen hem zoals mijn ouders ook bij mij deden , ik ben boeken gaan lezen zoals ongekendegevoelens en daar vond ik mij zelf in ik ben een kopie van mijn ouders en totaal niet de gene die ik zelf wil zijn. Ik heb zo onwijs veel ruzie met mijn ouders gehad en nogsteeds als ik mijn mening deelde of het “anders” zag zo vaak hebben mijn ouders gezegd dat het mijn schuld was/is , nu ben ik er achter dat ik totaal het zelfde reageer als mijn ouders en in hun ogen zei alles goed doen en ik fout , ook zag ik dat ze dit over brengen op mijn zoontje en het patroon zich herhaalde m. Gelukkig zag mijn man dit ook en hebben nu even afstand genomen waardoor wij daar natuurlijk de schuld van krijgen en zelfs andere mensen zoals mijn oma tegen mij op worden gezet. Wij proberen onze eigen keuze te maken wat niet geaccepteerd wordt en wij door dit te doen geen goede ouders worden gevonden. Ik heb hier onwijs veel moeite mee vooral de angst weer in het patroon te vallen van mijn ouders en daar door hun manieren te manipuleren zoals te zeggen dat ze hartklachten krijgen van ons. En eigenlijk vooral met het gevoel dat het zo onwijs goed voelt even geen contact te hebben. Maar hoe nu verder ?
Niemand zegt dat de ouders van vandaag perfect moeten zijn. Niemand is perfect. En dat het vroeger anders is geweest, betekent niet dat het de juiste manier van opvoeden was. Maar voor je eigen kinderen, waar je ziedens veel van houdt, en waar je het beste voor wil, zouden meer ouders bewust moeten zijn van hun acties tegenover hun kinderen. De consequenties moeten mensen dan ook niet verbazen wanneer je je kind verwaarloosd. En die consequenties kunnen tot erge dingen oplopen..