De midlife is een belangrijke fase. Het is een periode waarin je dichter bij jezelf kunt komen. Maar ook een waarin je geconfronteerd kunt worden met moeilijke levensvragen. Vragen zoals: “Leef ik zoals ik wil?”, “Kan ik nog veranderen?” en “Wat wil ik eigenlijk?”. Deze vragen beantwoorden kan lastig zijn, maar is absoluut de moeite waard. Want jezelf kunnen zijn en een authentiek leven leiden is essentieel voor je gelukkig voelen.
Klinkt mooi. Wil ik ook! Maar.. jezelf zijn, wat is dat eigenlijk? Wie ben ik? Waar sta ik voor en waar ga ik voor? Ehm..

Mijn probleem is dat ik al heel snel kriegel word als ik dit soort vragen lees. Het roept associaties op met de passie-politie. Die mensen die vinden dat je in een elevator-pitch van een minuut moet kunnen oplepelen wat je kracht is en wat je doel is in het leven, want anders wordt het helemaal niks met je authenticiteit. Ik lees op internet: “Je passie is een innerlijke inspirator die zin en betekenis aan je leven geeft. Je put er energie, kracht en geluk uit want je tomeloze passie helpt je bij het bepalen en bereiken van je doelen”. Je tomeloze passie nog wel, goeiendag zeg..

Zeg eens eerlijk: klinkt dat als iets dat met jouw dagelijkse leven te maken heeft? Of als een verkooppraatje van een motivational speaker? Krijg jij hiervan zin om wie je bent en wat je beweegt vast te leggen in een persoonlijk handvest? “Ik ben Janine en ik heb een tomeloze passie die mij dagelijks uit bed doet springen van enthousiasme, die zin geeft aan mijn leven, waar ik nooit over uitgepraat raak en waar ik waarschijnlijk mijn omgeving de oren van hun hoofd mee verveel”. Nah, toch maar niet.

Maar ik ben het wel eens met de stelling dat je jezelf moet kennen om gelukkig te kunnen leven. En het is toch ook fijn om te weten wat je drijft in het leven. Maar hoe moet je dan als nuchtere en schuchtere Nederlander antwoorden vinden op dit soort moeilijke vragen? Moet je ze wel letterlijk beantwoorden?

Misschien niet. Als je je er niet prettig bij voelt om je uit te spreken over wie je bent en waar je voor staat dan doe je het lekker niet. Daarmee ben je al trouw aan jezelf en dus authentiek. Schijt aan de passie – politie: dat is nog eens jezelf zijn!

Bij authenticiteit denk ik aan een mens die weet wat ze voelt en denkt en die daarnaar handelt, zonder erover te hoeven roeptoeteren. Geen elevator pitch dus.

Ik denk dat het allerbelangrijkste is dat je bij jezelf stil staat. De tijd nemen voor jezelf en voelen wat er te voelen is. Er zijn veel manieren om dat te doen: een warm bad nemen, een uurtje yoga, een blokje om, een goed gesprek met een vriendin, mediteren.. Het maakt niet uit, als je er maar door in contact kunt komen met wat je voelt en denkt.

Want dát is waar het om gaat, niet om een stel mooie woorden bij elkaar te verzinnen die klinken als een diepzinnige statusupdate op Facebook of een LinkedIn samenvatting. Ook al vertel je helemaal niemand wat je over jezelf te weten bent gekomen, ook al heb je er zélf niet eens woorden voor gevonden, als je aandacht voor jezelf hebt, op je eigen manier, dan ben je al heel goed op weg met authentiek leven.